Ёў 41
1 Марная надзея: ці не ўпадзеш ад аднаго позірку ягонага?
2 Няма такога адважніка, які асьмеліўся б патрывожыць яго; хто ж можа ўстояць прад Маім абліччам?
3 Хто апярэдзіў Мяне, каб Я даваў яму? пад усім небам усё Маё.
4 Ня змоўчу пра чэлесы ягоныя, пра сілу і прыгожую суразьмернасьць іх.
5 Хто можа адхінуць верх вопраткі ягонай, хто падыдзе да двайных сківіцаў ягоных?
6 Хто можа адчыніць дзьверы твару ягонага? кола зубоў ягоных - жудасьць;
7 моцныя шчыты яго - цудота: яны змацаваныя як бы цьвёрдаю пячаткаю;
8 адзін да аднаго дакранаюцца блізка, так што і паветра не праходзіць паміж імі;
9 адзін з адным ляжаць шчыльна, счапіліся і не размыкаюцца.
10 Ад яго чханьня паказваецца сьвятло; вочы ў яго як вейкі зары;
11 з пашчы ягонай выходзяць агнявікі, выскокваюць вогненныя іскры;
12 з ноздраў ягоных выходзіць дым, як з раскіпелага горшчыка альбо катла.
13 Дыханьне яго распаляе вугольле, з пашчы яго шугае полымя.
14 На шыі ў яго жыве сіла, і перад ім бяжыць жах.
15 Мясістыя часткі цела ягонага спалучаны між сабою цьвёрда, не здрыгануцца.
16 Сэрца ў яго цьвёрдае, як камень, і жорсткае, як ніжні жарон.
17 Калі ён падымаецца, дужыя ў страху, зусім губляюцца ад жаху.
18 Меч, які крануўся яго, ня ўстоіць, ні капэё, ні дзіда, ні латы.
19 Жалеза ён мае за салому, медзь - за гнілое дрэва.
20 Дачка лука не паверне яго наўцёкі; прашчавыя камяні ператвараюцца для яго ў плеўкі.
21 Булава лічыцца ў яго за саломіну; са сьвісту дзіды ён сьмяецца.
22 Пад ім вострыя камяні, і ён на вострых камянях ляжыць у гразі.
23 Ён кіпяціць багну, як кацёл, і мора перавтварае ў кіпучую мазь;
24 пакідае за сабою сьветлую сьцежку; бездань здаецца сівізнай.
25 Няма на зямлі падобнага на яго: ён створаны бясстрашным;