Ёў 4
1 І адказваў Эліфаз Фэманіцянін і сказаў:
2 калі паспрабуем мы сказаць табе слова, - ці ня цяжка будзе табе? Урэшце, хто можа забараніць слова!
3 Вось, ты настаўляў многіх і кволыя рукі падтрымліваў,
4 таго, хто падаў, падымалі словы твае, і аслаблыя калені ты мацаваў.
5 А цяпер дайшло да цябе, і зьнямогся ты; дайшло да цябе, і ты падупаў духам.
6 Богабаязнасьць твая ці ж не павінна быць тваёю надзеяй, і беспахібнасьць шляхоў тваіх - спадзяваньнем тваім?
7 Згадай жа, ці гінуў хто невінаваты, і дзе праведных выкарчоўвалі б?
8 Як я бачыў, дык тыя, што аралі бязбожнае і сеялі ліхое, жнуць яго;
9 ад павеву Божага гінуць і ад духу гневу Ягонага чэзнуць.
10 Рык ільва і голас таго, хто рыкае, моўкне, і зубы львянят крышацца;
11 магутны леў гіне без здабычы, і дзеці ільвіцы расьсейваюцца.
12 І вось да мяне таемна данеслася слова, і вуха маё прыняло нешта ад яго.
13 Сярод разважаньняў пра начныя відзежы, калі сон ахінае людзей,
14 агарнуў мяне жах і дрыгат і скалануў усе косьці мае.
15 І дух прайшоў над мною; дыбарам сталі валасы на мне.
16 Ён стаў, - але я не пазнаў твару ягонага, - толькі аблічча было перад вачыма маімі; ціхі павеў, - і я чую голас:
17 ці ж чалавек справядлівейшы за Бога? і мужчына ці ж чысьцейшы за Творцу свайго?
18 Вось, Ён і слугам Сваім не давярае і ў анёлах Сваіх бачыць заганы:
19 тым болей - у тых, што жывуць у харомінах з гліны, аснова якіх пыл, якія нішчацца хутчэй за моль.
20 З раніцы да вечара яны распадаюцца; ня згледзіш, як яны зьнікнуць зусім.