Ёў 29
1 І гаварыў далей Ёў слова сваё і сказаў:
2 о, калі б я быў, як у ранейшыя месяцы, як у тыя дні, калі Бог асланяў мяне,
3 калі сьвяцільня Ягоная сьвяціла над галавою маёю, і я пры сьвятле Ягоным хадзіў у цемры;
4 як быў я ў дні маладосьці маёй, калі ласка Божая была над намётам маім,
5 калі яшчэ ўсеўладны быў са мною, і дзеці мае вакол мяне,
6 калі шляхі мае абмываліся малаком і скала крынічыла мне ручаі алею!
7 Калі я выходзіў да брамы горада і на плошчы ставіў седзішча сваё,
8 хлопцы, убачыўшы мяне, хаваліся, а старыя ўставалі і стаялі;
9 князі ўстрымліваліся ад прамовы і пальцы клалі на вусны свае;
10 голас знакамітых змаўкаў, і язык у іх прыліпаў да паднябеньня іхняга.
11 Вуха, якое чула мяне, улешчвала мяне; вока, якое бачыла, хваліла мяне,
12 бо я ратаваў пакутніка, які енчыў, і сірату бездапаможнага.
13 Дабраславеньне таго, хто гінуў, прыходзіла на мяне, і сэрцу ўдавы прыносіў я радасьць.
14 Я апрануўся ў праўду, і суд мой апранаў мяне як мантыя і турбан.
15 Я быў вачыма сьляпому і нагамі кульгаваму;
16 бацькам быў я ўбогім і цяжбіну, якое я ня ведаў, разьбіраў уважліва.
17 Крышыў я беззаконнаму сківіцы і з зубоў ягоных вырываў крадзенае.
18 І казаў я: у гнязьдзе маім сканаю, і дзён маіх будзе многа, як пяску;
19 корань мой адкрыты вадзе, і раса начуе на вецьці маім;
20 слава мая ня старыцца, лук мой моцны ў руцэ маёй.
21 Уважалі мне і чакалі, і маўчалі пры радзе маёй.
22 Пасьля слоў маіх ужо не разважалі; мова мая капала на іх.
23 Чакалі мяне, як дажджу, і, як дажджу позьняму, разьзяўлялі вусны свае.
24 Бывала, усьміхнуся ім, - яны ня вераць; і сьвятла твару майго яны не азмрочвалі.