Ёў 15
1 І адказваў Эліфаз Тэманіцянін і сказаў:
2 ці будзе мудры адказваць веданьнем пустым і напаўняць чэрава сваё ветрам палючым,
3 апраўдвацца словамі бескарыснымі і моваю, якая ня мае ніякай сілы?
4 Але ты адклаў і страх і за міласьць лічыш словы да Бога.
5 Бязбожнасьць твая так наладзіла вусны твае, і ты выбраў мову падступных.
6 Цябе вінавацяць вусны твае, а ня я, і твой язык гаворыць супроць цябе.
7 Хіба ж ты першым чалавекам нарадзіўся і раней за пагоркі створаны?
8 Хіба ж раду Божую ты чуў і прыхінуў да сябе мудрасьць?
9 Што ведаеш ты, чаго б ня ведалі мы? што разумееш ты, чаго ня было б у нас?
10 І сівы і старац ёсьць сярод нас, які днямі перабольшае бацьку твайго.
11 Хіба маласьць табе суцяшэньні Божыя? І гэта невядома табе?
12 Да чаго парывае цябе сэрца тваё, і дзеля чаго так ганарыста глядзіш?
13 Чаго скіроўваеш супроць Бога дух твой і вуснамі тваімі прамаўляеш такія словы?
14 Што такое чалавек, каб быў ён чысты, і каб народжаны жанчынай быў праведны?
15 Вось, Ён і сьвятым Сваім не давярае, і нябёсы нячыстыя ў вачах у Яго:
16 тым болей нячысты і разбэшчаны чалавек, які п'е беззаконьне, як ваду.
17 Я буду гаварыць табе, слухай мяне; я раскажу табе, што бачыў,
18 што чулі мудрыя і ня ўтоілі чутага ад бацькоў сваіх,
19 якім адным аддадзена была зямля, і сярод якіх чужы не хадзіў.
20 Бязбожны мучыць сябе праз усе дні свае, і лік гадоў заслонены ад прыгнятальніка:
21 гук жахаў у вушах ягоных; сярод міру ідзе на яго згубнік,
22 Ён не спадзяецца выратавацца ад цемры: бачыць перад сабою меч.
23 Ён бадзяецца за кавалак хлеба ўсюды; ведае, што ўжо гатовы, у руках у яго дзень цемры.
24 Палохае яго нэндза і ўціск; адольвае яго, як цар, які падрыхтаваўся да бітвы,
25 за тое, што ён працягваў супроць Бога руку сваю і супрацівіўся Ўсеўладнаму,
26 памыкаўся супроць яго з ганарыстым каркам, пад тоўстымі шчытамі сваімі;
27 бо ён пакрыў аблічча сваё тлушчам сваім і абклаў салам сьцёгны свае.
28 І ён селіцца ў гарадах спустошаных, у дамах, у якіх ня жывуць, якія асуджаны на руйнаваньне.
29 Не задоўжыцца ён у багацьці і не ацалее маёмасьць ягоная, і не распаўсюдзіцца па зямлі набытак ягоны.
30 Не ўцячэ ад цемры; парасткі ягоныя ссушыць полымя і павевам вуснаў сваіх пацягне яго.
31 Хай не давярае марнасьці аблудны, бо марнасьць будзе і платай яму.
32 Ня ў свой дзень ён сканае, і гольле ягонае ня будзе зелянець.
33 Скіне ён, як вінаградная лаза, недасьпелую ягаду сваю і, як масьліна, атрасе цьвет свой.
34 Так апусьцее дом бязбожнага, і агонь зжарэ намёты ліхаемства.